راندمان آبیاری

( بایدها و نبایدها)

مدیریت آب در بخش کشاورزی مهمترین راهبرد توسعه پایدار هر کشور است. برای کشورهایی که دارای آب و هوای خشک و نیمه خشک هستند، کاهش مصرف آب در بخش کشاورزی جزو اهداف اصلی و کلیدی می باشد. یکی از راهکارهایی که برای کاهش مصرف آب و افزایش راندمان آبیاری در مزارع به کشاورزان توصیه می شود، استفاده از روشهای نوین آبیاری و جایگزینی آنها با روشهای سنتی است. در یک نگاه کلی، روشهای نوین آبیاری دارای ملاحظات فنی و مدیریتی خاص خود می باشند که در صورت رعایت کلیه ضوابط، راندمان به طور چشمگیری افزایش می یابد.

نتایج تحقیقات و آزمایش های متعدد صحرایی نشان داده است چنانچه مراحل طراحی، اجرا، نظارت و بهره برداری از روشهای نوین آبیاری متناسب با نوع گیاه، وضعیت آب و هوا، مسائل محلی هر منطقه، کیفیت آب و خاک، سطح آگاهی کشاورزان و … انجام گیرد، افزایش راندمان آبیاری و کاهش مصرف آب قطعی است و منافع ناشی از افزایش راندمان آبیاری فراتر از اثرات منفی و مشکلات جانبی آن خواهد بود. به بیان دیگر استفاده از روشهای نوین آبیاری بدون افزایش سطح زیرکشت و با کاهش برداشت از آبهای زیرزمینی، وضعیت کمی سفره های زیر زمینی را بهبود خواهد بخشید.

بدیهی است انواع روشهای آبیاری، هرکدام دارای خصوصیات مثبت و منفی بوده و به کارگیری آنها صرفاً با توجه به مسائل محلی قابل بررسی و اقدام است. به هر حال بخش کشاورزی با این واقعیت روبروست که درآینده بایستی ضمن مصرف آب کمتر، تولید بیشتری را عرضه نماید. لذا با مدیریت صحیح منابع آب و با استفاده از دانش و فناوری های نوین باید جهت افزایش عملکرد در واحد سطح، افزایش کارآیی مصرف آب و ارتقای بهره وری از منابع آب متناسب با هر منطقه گام های اساسی برداشته شود.